Η πρώτη συνέπεια είναι πως όλοι θέλουν χρυσά νομίσματα που να μπορούν να τα αγοράζουν και να τα πουλούν ελεύθερα προκειμένου ν’ αποθησαυρίζουν τα λεφτά τους, δηλαδή ν’ αποταμιεύουν. Έτσι, η ζήτηση για χρυσά νομίσματα παραμένει υψηλή και επηρεάζει τη χρήση τους στις καθημερινές συναλλαγές. Αναλόγως των δυνατοτήτων του Κράτους μπορεί ν’ αυξηθεί η ποσότητα του χρυσού που κόβεται σε νομίσματα. Στο παρελθόν τα χρυσά νομίσματα που είχαν κοπεί αλλά ήταν στην κατοχή της Κεντρικής Τράπεζας χρησιμοποιούνταν ως εγγύηση για την κυκλοφορία αρχικά Τραπεζικών Γραμματίων (τραπεζογραμματίων) και στη συνέχεια χαρτονομισμάτων αφού νομικά προβλεπόταν η ανταλλαγή τους. Σήμερα, η ανταλλαγή χαρτονομισμάτων με ποσότητα χρυσού (πρακτική που τελευταίες οι Η.Π.Α. εγκατέλειψαν την ανταλλαγή το 1971) δεν θεωρείται επιλογή γιατί αν επανέλθει τότε οι πολίτες θα έχουν μεγαλύτερη δύναμη από το Κράτος που είναι και η δεύτερη συνέπεια.
Αν οι πολίτες είναι πιο ισχυροί από το Κράτος τότε το έχουν λιγότερο ανάγκη. Φανταστείτε να μπορούσε καθένας μας να πάρει χρυσά νομίσματα της χώρας του και να τα βγάλει στο εξωτερικό όπου είτε τα πουλά είτε τα λειώνει και στη συνέχεια πουλά τον χρυσό. Ένας τέτοιος πολίτης δεν έχει ανάγκη την επιδοματική πολιτική του Κράτους του με συνέπεια εκείνο να μην μπορεί να το ελέγχει.
Η τρίτη συνέπεια είναι πως η κανονική εφαρμογή του «χρυσού κανόνα» δεσμεύει το Κράτος σε μια «ενάρετη» οικονομική πολιτική. Από τη στιγμή της εφαρμογής του «χρυσού κανόνα» τέρμα η επεκτατική νομισματική πολιτική (τύπωμα χρήματος) και η δημιουργία πίστωσης. Τέρμα, δηλαδή, στον αφανή εσωτερικό δανεισμό με δημιουργία μελλοντικού χρέους▪ άρα και στην «δημιουργική» οικονομική πολιτική του.
Η τέταρτη συνέπεια έχει να κάνει με την αυξημένη διεθνής τιμή ενός τέτοιου νομίσματος που πρακτικά σημαίνει πως οι εξαγωγές της χώρας θα είναι ακριβές και οι εισαγωγές της φθηνές. Μια τέτοια χώρα για να μπορεί να εξάγει σε ανταγωνιστικές τιμές θα πρέπει να επιχορηγεί τις εξαγωγικές επιχειρήσεις με φθηνά δάνεια και εξαγωγικές ενισχύσεις. Από την άλλη, όμως, δεν θα μπορεί να υποτιμήσει το νόμισμα της.
Για όλους τους παραπάνω λόγους μια «κανονική» και πλήρης εφαρμογή του «Χρυσού Κανόνα» είναι ακόμα στην σφαίρα της φαντασίας. Για παράδειγμα αν η Κίνα θέλει να καλύψει με χρυσό την ποσότητα των Γιουάν που ήδη κυκλοφορούν θα χρειαστεί ν’ αγοράσει 20 και 30 φορές ακόμα την ποσότητα που δηλώνει πως έχει. Αλλά για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω δεν το επιθυμεί πραγματικά.
Αυτό, όμως, που θα ήθελαν όλες οι Κεντρικές Τράπεζες και μπορούν στην πράξη να κάνουν είναι ότι ήδη κάνουν. Στο τέλος κάθε χρονιάς όταν «κλείνουν» τους ισολογισμούς τους υπολογίζουν την αξία της ποσότητας του χρυσού με την τιμή του στις 31/12. Αυτό θα κάνουν και τώρα. θα υπολογίζουν την ποσότητα του χρυσού που κατά δήλωση τους διαθέτουν και ανάλογα θα ρυθμίζουν και την ποσότητα του χρήματος που θα κυκλοφορεί. Αυτό, βέβαια, με την προϋπόθεση ότι η ποσότητα χρυσού που θ’ αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη μονάδα νομίσματος θα είναι σταθερή. Γιατί, αν αυξομειώνεται τότε το πράγμα αλλάζει.
Θα είναι σαν π.χ. η Κίνα να καταργεί τον «Χρυσό Κανόνα» ο οποίος για να είναι κανόνας θα πρέπει να είναι άκαμπτος. Αν για παράδειγμα τα 100 Γιουάν αρχικά αντιστοιχούν σε 30 γρ. χρυσού και στη συνέχεια σε 15 γρ. θα είναι σαν η Κίνα ν’ υποτίμησε το νόμισμα της κατά 50%. Στην περίπτωση αυτή με την ίδια ποσότητα χρυσού θα καλύπτεται διπλάσια ποσότητα νομίσματος οπότε παύει η «ενάρετη» οικονομική πολιτική και η χώρα μπαίνει ξανά στον κύκλο της επεκτατικής νομισματικής πολιτικής και της δημιουργίας πίστωσης μέσω του τυπώματος χρήματος οπότε και της δημιουργίας πληθωριστικών πιέσεων (που θα έλεγαν και οι οικονομολόγοι).
Σε τελευταία ανάλυση η όποια συζήτηση γίνεται με μια ασαφή εννοιολογικά αναφορά στον «Χρυσό Κανόνα» δεν έχει σχέση με την οικονομική πλευρά του ζητήματος, αλλά με την ψυχολογική και αφορά μόνο στους πολίτες. Οι οποίοι πολίτες πρέπει με κάθε τρόπο να πειστούν πως μελλοντικά το νόμισμα της χώρας τους θα είναι ποιοτικά δυνατότερο και καλύτερο συναλλακτικά από το σημερινό. Στο κάτω-κάτω υπάρχει μια διαχρονική αλήθεια στην οικονομική δραστηριότητα που περισσότερο ή λιγότερο σκόπιμα ξεχνάμε. Η αλήθεια αυτή είναι πως θεμέλιο της οικονομικής δραστηριότητας είναι η εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη τόσο στις μεταξύ μας συναλλαγές όσο και στην εφαρμογή των κανόνων τόσο από πλευράς πολιτών όσο και από την πλευρά του Κράτους. Χωρίς Ηθική δεν μπορεί να υπάρξει υγιής οικονομική δραστηριότητα και τελικά υγιής Κοινωνία.
15 Νοέμβρη 2025
«πουθενάς 1».
Α ΜΕ ΤΟΝ «ΧΡΥΣΟΥ ΚΑΝΟΝΑ»
(ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ)
Πολλή συζήτηση γίνεται το τελευταίο διάστημα σχετικά με τον χρυσό. Τόσο όσον αφορά την τιμή του που συνεχώς ανεβαίνει σε δυσθεώρητα σε σχέση με το παρελθόν ύψη όσο και ως κάλυψη της κυκλοφορίας του χρήματος. Στην πρώτη περίπτωση αφορμή είναι η αύξηση της αξίας των χρυσών νομισμάτων (και όχι μόνο) των απλών πολιτών και η εκτίμηση της μελλοντικής τους αξίας. Στην δεύτερη αφορμή ήταν η (συνεχιζόμενη) αγορά χρυσού από τις Κεντρικές Τράπεζες. Ωστόσο, οι περισσότεροι που συμμετέχουν στις συζητήσεις αυτές δεν γνωρίζουν είτε την Οικονομική Ιστορία είτε δεν ακολουθούν την λογική αλλά παρασύρονται από την προπαγάνδα.
Ότι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός, αλλά ακόμη και αν είναι ενδέχεται να μην είναι η καλύτερη λύση. Τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της συνεχούς αύξησης του Δημόσιου Χρέους δημιουργήθηκε η ψυχολογική κυρίως ανάγκη το Χρήμα (σε φυσική ή ηλεκτρονική μορφή) που βρίσκεται σε κυκλοφορία να καλύπτεται από τον χρυσό, ο οποίος από την Αρχαιότητα αποτελεί το πιο αντικειμενικό μέτρο της αξίας του. Ωστόσο, μια τέτοια απόφαση ούτε απλή είναι ούτε χωρίς συνέπειες. Συνέπειες τόσο για τους πολίτες όσο και για το Κράτος.
Η πρώτη συνέπεια είναι πως όλοι θέλουν χρυσά νομίσματα που να μπορούν να τα αγοράζουν και να τα πουλούν ελεύθερα προκειμένου ν’ αποθησαυρίζουν τα λεφτά τους, δηλαδή ν’ αποταμιεύουν. Έτσι, η ζήτηση για χρυσά νομίσματα παραμένει υψηλή και επηρεάζει τη χρήση τους στις καθημερινές συναλλαγές. Αναλόγως των δυνατοτήτων του Κράτους μπορεί ν’ αυξηθεί η ποσότητα του χρυσού που κόβεται σε νομίσματα. Στο παρελθόν τα χρυσά νομίσματα που είχαν κοπεί αλλά ήταν στην κατοχή της Κεντρικής Τράπεζας χρησιμοποιούνταν ως εγγύηση για την κυκλοφορία αρχικά Τραπεζικών Γραμματίων (τραπεζογραμματίων) και στη συνέχεια χαρτονομισμάτων αφού νομικά προβλεπόταν η ανταλλαγή τους. Σήμερα, η ανταλλαγή χαρτονομισμάτων με ποσότητα χρυσού (πρακτική που τελευταίες οι Η.Π.Α. εγκατέλειψαν την ανταλλαγή το 1971) δεν θεωρείται επιλογή γιατί αν επανέλθει τότε οι πολίτες θα έχουν μεγαλύτερη δύναμη από το Κράτος που είναι και η δεύτερη συνέπεια.
Αν οι πολίτες είναι πιο ισχυροί από το Κράτος τότε το έχουν λιγότερο ανάγκη. Φανταστείτε να μπορούσε καθένας μας να πάρει χρυσά νομίσματα της χώρας του και να τα βγάλει στο εξωτερικό όπου είτε τα πουλά είτε τα λειώνει και στη συνέχεια πουλά τον χρυσό. Ένας τέτοιος πολίτης δεν έχει ανάγκη την επιδοματική πολιτική του Κράτους του με συνέπεια εκείνο να μην μπορεί να το ελέγχει.
Η τρίτη συνέπεια είναι πως η κανονική εφαρμογή του «χρυσού κανόνα» δεσμεύει το Κράτος σε μια «ενάρετη» οικονομική πολιτική. Από τη στιγμή της εφαρμογής του «χρυσού κανόνα» τέρμα η επεκτατική νομισματική πολιτική (τύπωμα χρήματος) και η δημιουργία πίστωσης. Τέρμα, δηλαδή, στον αφανή εσωτερικό δανεισμό με δημιουργία μελλοντικού χρέους▪ άρα και στην «δημιουργική» οικονομική πολιτική του.
Η τέταρτη συνέπεια έχει να κάνει με την αυξημένη διεθνής τιμή ενός τέτοιου νομίσματος που πρακτικά σημαίνει πως οι εξαγωγές της χώρας θα είναι ακριβές και οι εισαγωγές της φθηνές. Μια τέτοια χώρα για να μπορεί να εξάγει σε ανταγωνιστικές τιμές θα πρέπει να επιχορηγεί τις εξαγωγικές επιχειρήσεις με φθηνά δάνεια και εξαγωγικές ενισχύσεις. Από την άλλη, όμως, δεν θα μπορεί να υποτιμήσει το νόμισμα της.
Για όλους τους παραπάνω λόγους μια «κανονική» και πλήρης εφαρμογή του «Χρυσού Κανόνα» είναι ακόμα στην σφαίρα της φαντασίας. Για παράδειγμα αν η Κίνα θέλει να καλύψει με χρυσό την ποσότητα των Γιουάν που ήδη κυκλοφορούν θα χρειαστεί ν’ αγοράσει 20 και 30 φορές ακόμα την ποσότητα που δηλώνει πως έχει. Αλλά για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω δεν το επιθυμεί πραγματικά.
Αυτό, όμως, που θα ήθελαν όλες οι Κεντρικές Τράπεζες και μπορούν στην πράξη να κάνουν είναι ότι ήδη κάνουν. Στο τέλος κάθε χρονιάς όταν «κλείνουν» τους ισολογισμούς τους υπολογίζουν την αξία της ποσότητας του χρυσού με την τιμή του στις 31/12. Αυτό θα κάνουν και τώρα. θα υπολογίζουν την ποσότητα του χρυσού που κατά δήλωση τους διαθέτουν και ανάλογα θα ρυθμίζουν και την ποσότητα του χρήματος που θα κυκλοφορεί. Αυτό, βέβαια, με την προϋπόθεση ότι η ποσότητα χρυσού που θ’ αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη μονάδα νομίσματος θα είναι σταθερή. Γιατί, αν αυξομειώνεται τότε το πράγμα αλλάζει.
Θα είναι σαν π.χ. η Κίνα να καταργεί τον «Χρυσό Κανόνα» ο οποίος για να είναι κανόνας θα πρέπει να είναι άκαμπτος. Αν για παράδειγμα τα 100 Γιουάν αρχικά αντιστοιχούν σε 30 γρ. χρυσού και στη συνέχεια σε 15 γρ. θα είναι σαν η Κίνα ν’ υποτίμησε το νόμισμα της κατά 50%. Στην περίπτωση αυτή με την ίδια ποσότητα χρυσού θα καλύπτεται διπλάσια ποσότητα νομίσματος οπότε παύει η «ενάρετη» οικονομική πολιτική και η χώρα μπαίνει ξανά στον κύκλο της επεκτατικής νομισματικής πολιτικής και της δημιουργίας πίστωσης μέσω του τυπώματος χρήματος οπότε και της δημιουργίας πληθωριστικών πιέσεων (που θα έλεγαν και οι οικονομολόγοι).
Σε τελευταία ανάλυση η όποια συζήτηση γίνεται με μια ασαφή εννοιολογικά αναφορά στον «Χρυσό Κανόνα» δεν έχει σχέση με την οικονομική πλευρά του ζητήματος, αλλά με την ψυχολογική και αφορά μόνο στους πολίτες. Οι οποίοι πολίτες πρέπει με κάθε τρόπο να πειστούν πως μελλοντικά το νόμισμα της χώρας τους θα είναι ποιοτικά δυνατότερο και καλύτερο συναλλακτικά από το σημερινό. Στο κάτω-κάτω υπάρχει μια διαχρονική αλήθεια στην οικονομική δραστηριότητα που περισσότερο ή λιγότερο σκόπιμα ξεχνάμε. Η αλήθεια αυτή είναι πως θεμέλιο της οικονομικής δραστηριότητας είναι η εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη τόσο στις μεταξύ μας συναλλαγές όσο και στην εφαρμογή των κανόνων τόσο από πλευράς πολιτών όσο και από την πλευρά του Κράτους. Χωρίς Ηθική δεν μπορεί να υπάρξει υγιής οικονομική δραστηριότητα και τελικά υγιής Κοινωνία.
15 Νοέμβρη 2025
«πουθενάς 1».
