Σύμφωνα με τα βασικά σημεία της απόφασης που έχουν γίνει γνωστά ο Γαύρος καλείται να πληρώσει 22,7 εκ. Ευρώ (βλέπε εδώ). Το ποσό αυτό είναι σημαντικό αλλά είναι μικρότερο από εκείνο που όριζε η πρώτη απόφαση του Εφετείου την οποία και αναίρεσε ο Άρειος Πάγος. Φυσικά από την πλευρά του Γαύρου δεν εκφράζεται καμία ανησυχία για την εξέλιξη αυτή. Έτσι κι αλλιώς η Π.Α.Ε. του μεγάλου λιμανιού έχει δικαίωμα -σύμφωνα με το ρεπορτάζ- να ζητήσει την αναίρεση για δεύτερη φορά από τον Άρειο Πάγο της απόφασης. Αν το αίτημα γίνει εκ νέου δεκτό τότε η υπόθεση θα κρατηθεί και θα δικαστεί από τον ίδιο τον Άρειο Πάγο ο οποίος θα βγάλει και την τελική απόφαση.
Ενδιαφέρον έχει η διερεύνηση των δύο αποφάσεων του Εφετείου Πειραιά, ειδικά όταν τόσο στον Α’ όσο και στον Β’ βαθμό η υπόθεση είχε κριθεί σε βάρος της Π.Α.Ε. του μεγάλου λιμανιού. Σήμερα σας παρουσιάζουμε το σκεπτικό της πρώτης απόφασης του Εφετείου (καθώς η δεύτερη δεν έχει ακόμη καθαρογραφεί), αλλά και την απόφαση του Αρείου Πάγου με την οποία την αναίρεσε.
Διαβάζοντας την πρώτη απόφαση του Εφετείου βλέπουμε ότι και το Εφετείο θεώρησε ένοχη την Π.Α.Ε. για την υπεξαίρεση των χρημάτων της Τράπεζας Κρήτης καθώς ο Γιώργος Κοσκωτάς ήταν ταυτόχρονα ο υπεξαιρών και ο αποδεχόμενος τα ποσά με την διπλή ιδιότητα του του Προέδρου των Δ.Σ. τόσο της τράπεζας όσο και της Π.Α.Ε.
Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της πρώτης απόφασης του Εφετείου είναι η απόρριψη του ισχυρισμού του Γαύρου ότι θα έπρεπε το δικαστήριο να θεωρήσει τα στελέχη της Τράπεζας Κρήτης (και άρα την ίδια την τράπεζα) ως συνυπεύθυνα για την κατάχρηση/υπεξαίρεση. Η Π.Α.Ε. του μεγάλου λιμανιού ισχυρίστηκε πως αν τα στελέχη της τράπεζας έκαναν την δουλειά τους όπως έπρεπε η κατάχρηση δεν θα είχε συμβεί.
Δύο χρόνια μετά την απόφαση του Εφετείου ο Άρειος Πάγος αναιρεί την απόφαση του και την ξαναστέλνει για εκδίκαση από το ίδιο δικαστήριο με νέα σύνθεση. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Άρειος Πάγος είναι ακυρωτικό δικαστήριο. Αυτό σημαίνει ότι ο Άρειος Πάγος δεν ελέγχει επί της ουσίας τα επιχειρήματα που προέβαλαν οι διάδικοι (καθώς δικαστήρια ουσίας είναι τ’ αντίστοιχα για κάθε περίπτωση Α’ & Β’ βαθμού), αλλά μόνο την τήρηση της ορθής δικονομικά διαδικασίας. Προκειμένου να ελέγξει την ορθή τήρηση της δικονομικής διαδικασίας βασίζεται αποκλειστικά στο σκεπτικό της απόφασης. Έτσι όποτε εντοπίζει κενά στο σκεπτικό του δικαστηρίου αναιρεί την απόφαση στο κεφάλαιο που αυτά τα κενά εντοπίζονται.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε τον λόγο για τον οποίο ο Άρειος Πάγος έστειλε για εκ νέου εκδίκαση την απόφαση του Εφετείου. Όπως μπορεί να δεί κανείς από την απόφαση που δημοσιεύουμε σήμερα (βλέπε εδώ) ο Άρειος Πάγος δέχθηκε τον ισχυρισμό του Γαύρου περί συνυπευθυνότητας της Τράπεζας Κρήτης (τα στελέχη της οποίας απέτυχαν να δράσουν κατά τον τρόπο που έπρεπε διευκολύνοντας έτσι την κατάχρηση/υπεξαίρεση των χρημάτων της) και γι’ αυτό αναίρεσε την απόφαση. Όσοι έχετε όρεξη μπορείτε να διαβάσετε όλη την απόφαση, αν και το καλό για τους βιαστικούς βρίσκεται μεταξύ των σελίδων 13-18. Όπου στην απόφαση αναφέρονται τ’ αρχικά Γ.Κ. εννοείται ο Γιώργος Κοσκωτάς ενώ όπου βλέπετε Σ.Κ. εννοείται ο αδερφός του Σταύρος.
Ανεξάρτητα της οπαδικής ή άλλης τοποθέτησης μας είναι προφανές ότι η Π.Α.Ε. του μεγάλου λιμανιού δεν θα μπορέσει ν’ αποφύγει την πληρωμή στην υπό εκκαθάριση Τράπεζα Κρήτης ενός πολύ σεβαστού ποσού το οποίο σε κάθε περίπτωση θα είναι οκταψήφιο (χωρίς τα δεκαδικά του ψηφία). Όλα τα υπόλοιπα είναι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Το μόνο που θα καταφέρουν αν προσφύγουν άλλη μια φορά στον Άρειο Πάγο θα είναι να κερδίσουν λίγο χρόνο (ένα-δύο χρόνια) ενδεχομένως και κάποια λεφτά. Έτσι θα μπορούν χωρίς τύψεις οι δικηγόροι της Π.Α.Ε. να βεβαιώνουν σε επιστολή τους προς τον Ορκωτό Ελεγκτή ότι: «οι εκκρεμείς δικαστικές υποθέσεις δεν θα έχουν επίπτωση για την χρήση του 2016». Μόνον αυτό όμως θα καταφέρουν τελικά.
30 Ιούνη 2016
παρατηρητήριο.
