Όσα γίνονται στην Γάζα δεν έχουν ως στόχο την Χαμάς. Ο στόχος είναι άλλος και μάλιστα είναι οικονομικού ενδιαφέροντος. Η δημιουργία μιας διώρυγας με τ’ όνομα Μπεν Γκουριόν του ιδρυτή και πρώτου Πρωθυπουργού του Ισραήλ (βλέπε εδώ). Δεδομένου ότι η φυσική εξόντωση τόσων πολλών Παλαιστινίων είναι και δύσκολη και θα προκαλούσε πολύ μεγάλες αντιδράσεις, επιλέχθηκε η τακτική του εκτοπισμού. Το ζήτημα είναι να μην ξαναγυρίσουν ή εν πάση περιπτώσει όσοι γυρίσουν να είναι πολύ λιγότεροι απ’ όσους μένουν τώρα εκεί.
Δεν είναι μυστικό πως το Ισραήλ είχε χρηματοδοτήσει και ενισχύσει πολιτικά την Χαμάς όταν ήθελε ν’ αδυνατίζει τον Αραφάτ. Τώρα, πλέον όπως και οι Ταλιμπάν για τους Αμερικανούς είναι ο «θανάσιμος εχθρός» τους. Ή μήπως μια πολύ καλή αφορμή; Γιατί η συντριβή της Χαμάς είναι πλέον αδύνατη. Μια οργάνωση «πεθαίνει» όταν σταματήσει να στρατολογεί νέα μέλη. Από την άποψη αυτή ο «θάνατος» της Χαμάς είναι ακόμα πολύ μακριά. Γιατί για τους Παλαιστίνιους η αντίσταση στο Ισραήλ είναι πλέον μονόδρομος και είναι ευκολότερο γι’ αυτούς να επανδρώσουν μια ήδη υπάρχουσα οργάνωση παρά να φτιάξουν μια από την αρχή.
Η κατάληψη όλης της Γάζας δεν πρόκειται να ηρεμήσει τα πράγματα. Κάθε άλλο. Η σημερινή ηγεσία του Ισραήλ με την πολιτική της δείχνει ξεκάθαρα πως για τους Παλαιστίνιους έχει έρθει η ώρα της «τελικής λύσης» όποιο περιεχόμενο και αν έχει αυτή. Το μόνο σίγουρο είναι πως τον λογαριασμό της πολιτικής Νετανιάχου εκτός από τους Παλαιστίνιους θα πληρώσουν και οι όπου γης Εβραίοι.
Αν, όμως, το Ισραήλ με την υποστήριξη των Η.Π.Α. έχει ξεκινήσει την «τελική λύση» του Παλαιστινιακού ζητήματος και στις ίδιες τις Η.Π.Α. ο Τράμπ έχει ξεκινήσει τον δεύτερο εμφύλιο πόλεμο τους. Δεν είναι μόνο οι λιγότερο ή περισσότερο έγκυρες «θεωρίες συνωμοσίας» που εκείνος και οι ψηφοφόροι του υποστηρίζουν. Είναι που ως «επιχειρηματίας» καταφρονεί τις «πολιτικές λύσεις» και διαδικασίες. Για να λειτουργήσει ως ασύδοτος Πρόεδρος χρειάζεται γύρω του ανθρώπους το ίδιο διεφθαρμένους και χωρίς ηθικές αναστολές που να μην θέλουν (ή να μην τολμούν) να του πουν «όχι». Ο Τράμπ «κάνει την τρίχα τριχιά» προκειμένου να βρει το παραμικρό πάτημα για να κηρύξει «στρατιωτικό νόμο» μόνο σε πόλεις (και στη συνέχεια και σε πολιτείες) Δημοκρατικών ή να επιβάλλει παράνομους (με βάση τους νόμους των Η.Π.Α.) εισαγωγικούς (εκβιαστικούς) δασμούς.
Με κάθε του ενέργεια και λόγο ο Τράμπ προωθεί σκόπιμα την πόλωση. Ο Τράμπ είναι ο ηθικός αυτουργός της διπλής δολοφονίας της Βουλευτού της Μινεσότα Μελίσας Χάρτμαν και του συζύγου της όπως επίσης και της δολοφονικής επίθεσης σε βάρος Γερουσιαστή της Μινεσότα Τζον Χόφμαν και της συζύγου του από το ίδιο άτομο (βλέπε εδώ & εδώ). Για την διπλή αυτή επίθεση δεν βρήκε να πει έστω δύο τυπικά λόγια σαν Αρχηγός Κράτους, γιατί προφανώς δεν θεωρεί τους Δημοκρατικούς «ανθρώπους».
Ωστόσο, αρκεί η δολοφονία ενός «δικού τους» (Τσάρλι Κέρκ) για να «έρθει ο Κόσμος ανάποδα» (βλέπε εδώ). Ο φόνος αυτός δεν θα μπορούσε να έρθει σε πιο βολική στιγμή για το παγκόσμιο «ακροδεξιό» κίνημα, που βρήκε επιτέλους τον «ήρωα» του. Όσο δεν γνωρίζουμε τα κίνητρα του δράστη τόσο δεν μπορούμε ν’ αποκλείσουμε την πιθανότητα μιας προβοκάτσιας (false flag operation στα Αγγλικά). Σε κάθε περίπτωση τίθεται πλέον το εξής ερώτημα:
Γιατί η ζωή ενός «Δεξιού» να είναι σημαντικότερη (στις Η.Π.Α.) απ’ αυτή ενός «Αριστερού».
Η προφανής απάντηση είναι γιατί έτσι συμφέρει στην παρούσα συγκυρία και στον σχεδιασμό που υπάρχει. Ο Τράμπ εκλέχτηκε για να υπηρετήσει τους πολύ πλούσιους. Για να γίνει αυτό κατορθωτό πρέπει να συμπιέσει τα εισοδήματα των 2/3 της Κοινωνικής Πυραμίδας. Έτσι, όμως, δεν μπορεί να είναι σίγουρος πως κάθε φορά η κάλπη θα βγάζει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Στο κάτω-κάτω κάπως θα πρέπει να εκφραστεί η «λαϊκή δυσαρέσκεια». Συνεπώς, η συνεχής δημιουργία «έκτακτων καταστάσεων» και «κρίσεων» είναι ο μόνος δρόμος για να κρατά το κοπάδι υπό έλεγχο. Όσοι έχουν καθεστωτικές βλέψεις επιθυμούν την Δημοκρατία όσο είναι στην Αντιπολίτευση και μετά προσπαθούν να βρουν τρόπους να την καταστήσουν τυπική (ένα άδειο πουκάμισο).
Κλείνοντας θα προσαρμόσω στα καθ’ ημάς το ερώτημα που έθεσα παραπάνω σχετικά με την αξία της ζωής «Δεξιών» και «Αριστερών». Ας αναρωτηθούμε (εννοείται προβοκατόρικα) αν η ζωή του Άδωνι Γεωργιάδη ως Βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ. είναι λιγότερο σημαντική από την ζωή του Άδωνι Γεωργιάδη ως Βουλευτή της Ν.Δ.
20 Σεπτέμβρη 2025
«πουθενάς 1».
