Αν υποθέσουμε ότι υπήρξε έστω και μια ώρα που η ιδιοκτησία μιας μόνιμα εγκατεστημένη πρωτόγονης κοινότητας ήταν «κοινή» (ανήκε εξίσου στα μέλη), τότε αυτή η ώρα ήταν η ευτυχέστερη της Ανθρωπότητας. Στη συνέχεια εξαιτίας της εξειδίκευσης μέσω της κατανομής ρόλων και επαγγελμάτων η ιδιοκτησία έγινε ατομική. Πρωταρχικό μέλημα όλων μας προκειμένου να πέσουμε το βράδυ για ύπνο είναι η «ασφάλεια». Ακόμα μεγαλύτερη έγνοια είναι για μια μόνιμα εγκατεστημένη κοινότητα. Στον βαθμό που τα μέλη της είναι σχετικά λίγα αμύνονται σε περίπτωση κινδύνου όλα μαζί. Όταν η κοινότητα πληθύνει τότε το ζήτημα της «ασφάλειας» ανατίθεται στους πιο δυνατούς και θαρραλέους.
Ο πόλεμος όμως είναι πολυδάπανος καθώς απαιτούνται όπλα, πανοπλίες, ασπίδες, επιμελητεία και μεταφορικά μέσα μα πάνω απ’ όλα αφοσίωση στον πόλεμο. Όλα αυτά ακόμη και στην πιο απλή μορφή τους χρειάζονταν λεφτά. Τα λεφτά προέρχονταν μεν από το εμπόριο, στην ουσία όμως προέρχονταν από την ίδια την γή∙ απ’ όσα, δηλαδή, καλλιεργούνταν σ’ αυτή ή την έβοσκαν. Για τον λόγο αυτό σ’ αυτούς που ανατέθηκε η αποστολή της «ασφάλειας» των υπολοίπων δόθηκαν μεγάλες εκτάσεις (σε σχέση με τους υπόλοιπους, αλλά όχι σε σχέση με τον Βασιλιά) γης. Έπρεπε να είναι σε θέση με όσα έβγαζαν από τα γεννήματα της να διατηρούν το αξιόμαχο της πολεμικής τους δυνατότητας.
Έτσι στην πάροδο του χρόνου συγκεκριμένες οικογένειες απέκτησαν εξαιτίας της κατοχής μεγάλων εκτάσεων γης δύναμη και προνόμια. Την δύναμη και τα προνόμια επένδυσαν με τίτλους ευγενείας και σε πολλές περιπτώσεις διάνθισαν με τεράστια «γενεαλογικά δέντρα» κάποια από τα οποία έφταναν στον Ηρακλή (ο οποίος είχε πολλά παιδιά κάτι που αποδείχτηκε ιδιαίτερα χρήσιμο)! Η κατοχή των τίτλων ευγενείας ήταν υπό την αίρεση αφ’ ενός του Βασιλιά (τον οποίο πρόσεχαν να μην τσαντίσουν κάτι που δεν ήταν πάντα δυνατόν), αφ’ ετέρου όμως και της εκπλήρωσης κάποιων υποχρεώσεων. Για παράδειγμα οι Πολωνοί ευγενείς προκειμένου να μην χάσουν τον τίτλο τους έπρεπε οπωσδήποτε ν’ ακολουθήσουν στρατιωτική καριέρα.
Αν και το Ιππικό ως όπλο δεν θεωρούνταν σημαντικό μέχρι την περίοδο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ωστόσο αυτό ΔΕΝ σημαίνει πως η κατοχή και συντήρηση ίππου (αλόγου) ΔΕΝ ήταν ένδειξη και μέτρο πλούτου. Αυτό φανερώνεται από την δεύτερη ονομασία της δεύτερης τάξης πολιτών της Αρχαίας Αθήνας των τριακοσιομέδιμνων που καλούνταν και ιππείς επειδή ήταν σε θέση να συντηρήσουν έναν ίππο (άλογο). Με το πέρασμα των χρόνων ο «ίππος» απέκτησε το επίθετο «πολεμικός» λαμβάνοντας σιγά-σιγά την μορφή των αλόγων που χρησιμοποιούσαν οι Μεσαιωνικοί Ιππότες.
Όπως γίνεται κατανοητό η εκτροφή και συντήρηση ενός αλόγου ήταν ακριβή υπόθεση και γι’ αυτό ειδικά στην Αρχαιότητα ήταν όπως είδαμε και παραπάνω σημάδι οικονομικής ευμάρειας. Για τον λόγο αυτό το άλογο έπρεπε εκτός από σύμβολο κύρους να βγάζει και τα έξοδα του. Να φέρνει, δηλαδή, χρήματα. Ο μόνος τρόπος γι’ αυτό ήταν να κερδίζει σ’ αγώνες. Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι αρματοδρομίες αρχικά και στην συνέχεια οι ιπποδρομίες∙ εξαιτίας των οποίων δημιουργήθηκε μια στρεβλή σχέση. Άλλος έπαιρνε μέρος στον αγώνα και άλλος χριζόταν νικητής. Η νίκη ανήκε όχι στον οδηγό του άρματος, αλλά στον ίππο και κατ’ επέκταση στον ιδιοκτήτη του. Αν για το χρηματικό έπαθλο αυτό είναι εύλογο (καθώς ο ιδιοκτήτης φέρνει το οικονομικό βάρος) από την άποψη της ανάδειξης του νικητή είναι μεγάλη αδικία. Όχι τίποτα άλλο αλλά στις αρματοδρομίες παραμόνευαν κίνδυνοι.
Οι ιπποδρομίες έχουν καταφέρει καθ’ όλη την διάρκεια της Ανθρώπινης Ιστορίας να κρατήσουν το «καλό» όνομα τους. Ακόμη περισσότερο που με τις ιπποδρομίες ΔΕΝ μπορεί ν’ ασχοληθεί ο οποιοσδήποτε. Συνεπώς, κατά μια έννοια ο χώρος συνεχίζει ν’ αποτελεί μια «κλειστή λέσχη» αν και σε σχέση με το παρελθόν είναι πιο διευρυμένη. Αυτό φαίνεται από το ετήσιο σόου που δίνουν οι έχοντες και κατέχοντες μαζί με τις διασημότητες στο Ιπποδρόμιο του Άσκοτ.
Ωστόσο, η όποια σύγκριση οποιασδήποτε άλλης με τη συγκεκριμένη ιπποδρομία είναι πολύ απλά άδικη. Γιατί στη συγκεκριμένη μπορεί να πηγαίνουν οι έχοντες και κατέχοντες της Βρετανίας μαζί με κάθε λογής διασημότητες, αλλά οι περισσότεροι από τους έχοντες και κατέχοντες έχουν ΔΙΚΑΙΩΜΑ και μάλιστα κληρονομικό να βρίσκονται εκεί. Στο κάτω-κάτω αυτό που ξεχωρίζει τα νέα από τα παληά «τζάκια» είναι το παρελθόν τους∙ ένα παρελθόν που λειτουργεί ως διαβατήριο για τη συμμετοχή τους σε «κλειστές λέσχες». Εκεί που ακόμα και όταν διεισδύουν οι νέο-πλουτοι τίθενται επιδεικτικά από τα παλαιά μέλη στο περιθώριο. Γιατί άλλο να είσαι πλούσιος και άλλο «γαλαζοαίματος».
Είτε κρατάς από παληό «τζάκι» είτε είσαι «αυτοδημιούργητος» (όπως ο Ωνάσης που ξεκίνησε την «επιχειρηματική» του δραστηριότητα κάνοντας λαθρεμπόριο) όταν έχεις πλούτο πρέπει με κάποιο τρόπο να τον επιδεικνύεις. Από τη μια ΔΕΝ πρέπει να προκαλείς κάνοντας υπερβολική επίδειξη, όχι μόνο γιατί θα σχολιαστείς αρνητικά από τους μη κατέχοντες αλλά κυρίως επειδή ΔΕΝ είναι αυτός ο τρόπος των αριστοκρατών από κούνια. Οπότε πρακτικά σου μένουν ελάχιστες επιλογές στην πράξη το πολύ δύο:
- Είτε διοργανώνεις χλιδάτα πάρτυ,
- είτε αγοράζεις και συντηρείς άλογο ιπποδρομιών.
Αυτό που έγινε την προηγούμενη βδομάδα στο Ιπποδρόμιο του Μαρκόπουλου ήταν -όπως και να το κάνουμε- ένα κακέκτυπο της Ιπποδρομίας του Άσκοτ. Είχε, ωστόσο, για την εγχώρια πλουτοκρατία ως κοινωνικό γεγονός την δική του σημασία. Το 71ο Ιπποδρομιακό ντέρμπυ κέρδισε ίππος ιδιοκτησίας Δ. Μελισσανίδη τ’ όνομα του οποίου λόγω απαγόρευσης δεν μπορώ να γράψω. Τα όσα ακολούθησαν μετά το τέλος της κούρσας είναι αρκούντως ενδεικτικά και αποδεικτικά του γεγονότος ότι η Χώρα μας ανήκει στην Καπιταλιστική Περιφέρεια.
Την απονομή του Κυπέλλου την έκανε ο Υφυπουργός Αθλητισμού! Προσέξτε, ΔΕΝ μιλάμε για αγώνες Ιππασίας (η οποία είναι και Ολυμπιακό Άθλημα). Μιλάμε για την κορυφαία στιγμή του Ελληνικού Ιπποδρόμου∙ του «αθλήματος», δηλαδή, με τα περισσότερα στησίματα στην ιστορία οποιουδήποτε «αθλήματος». Ένα «άθλημα» με το οποίο ασχολούνταν πριν το στοίχημα ο υπόκοσμος για να «ξεπλένει» το «μαύρο χρήμα» μέσω του Ιπποδρομιακού Στοιχήματος. Το οποίο Ιπποδρομιακό Στοίχημα διοργανώνει πλέον ο Ο.Π.Α.Π. Μ’ ένα τέτοιο «άθλημα» επέλεξε να ταυτιστεί ο Υφυπουργός. Εκτός και αν ήθελε να βγάλει καμιά φωτογραφία με τον Μελισσανίδη. Αν και μάλλον τέτοιες φωτογραφίες θα είναι σε βάρος του αν τελικά κατέβει ως υποψήφιος Βουλευτής στον Πειραιά (σύμφωνα με το ρεπορτάζ ακόμη δεν έχει αποφασιστεί αν θα είναι στην Α’ ή την Β’ Περιφέρεια).
Για να δείτε πάντως πόσο ωραία τα βολεύουν οι έχοντες και κατέχοντες του Σημίτη μεταξύ τους φτάνει μόνο να δείτε τις σχετικές φωτογραφίες και να διαβάσετε το ρεπορτάζ. Την χαρά του ο Δ. Μελισσανίδης την μοιράστηκε με τον Γ. Βαρδινογιάννη ο οποίος είναι Πρόεδρος της Φιλίππου Ένωσης Ελλάδας (άμοιρε Φίλιππε πως σου συμπεριφέρονται μετά θάνατον). Ο μόνος που έλειπε ήταν ο Σωκράτης Κόκκαλης και ο Βίκτωρας Μητρόπουλος και τότε θα είχαμε συνεδρίαση του Δ.Σ. της πάλαι ποτέ Ε.Π.Α.Ε.
Θα μπορούσε (και θα έπρεπε) ν’ αναρωτηθεί κάποιος ποια είναι η οικονομική σημασία όλων των παραπάνω. Στο κάτω-κάτω ο τίτλος του κειμένου σ’ αυτό αναφέρεται. Η οικονομική σημασία όσων αναφέρθηκαν παραπάνω είναι και πολυεπίπεδη και όχι πάντα προφανής.
Για παράδειγμα τα πρόσωπα που φωτογραφήθηκαν με το Κύπελλο αγκαλιά αποδεικνύουν τις στενές σχέσεις της εκάστοτε κυβέρνησης με τους πλούσιους επιχειρηματίες (στους οποίους δεν λέει ποτέ «ΟΧΙ»). Επιπλέον η συνύπαρξη στην ίδια φωτογραφία δύο επιχειρηματιών η οποία ενδέχεται να τους προκαλούσε προβλήματα στο πλαίσιο μιας «κοινωνικής εκδήλωσης» δεν χρειάζεται δικαιολόγηση. Σε μια τέτοια εκδήλωση μπορούν να γίνουν επαφές για νέες επιχειρηματικές συνεργασίες. Σε μια τέτοια εκδήλωση είναι πάντα ευκολότερο να γίνει «το πρώτο βήμα» ακριβώς επειδή κανείς δεν καρφώνεται λόγω του «κοινωνικού» χαρακτήρα της εκδήλωσης.
Το γεγονός ότι ΔΕΝ είναι πάντα άμεσα μετρήσιμα τα οικονομικά μεγέθη των συνεργασιών που κλείνονται στα πλαίσια αυτών των εκδηλώσεων ΔΕΝ σημαίνει ότι δεν έχουν οικονομική σημασία (οικονομικές επιπτώσεις). Ίσα-ίσα. Το μόνο μέγεθος για το οποίο μπορούμε να έχουμε από οικονομικής πλευράς μια ασφαλή ενημέρωση είναι το ύψος του επάθλου (30.000 Ευρώ) και ο Τζίρος του Ιπποδρομιακού Στοιχήματος. Ενός στοιχήματος η σημασία του οποίου μετά την εισαγωγή του «Στοιχήματος» για το «ξέπλυμα μαύρου χρήματος» έχει μειωθεί σημαντικά. Μέχρι τότε, όμως, το Ιπποδρομιακό Στοίχημα (όπως και ο τζόγος) είχε προλάβει να καταστρέψει πολλές οικογένειες εθισμένων μ’ αυτό. Ανθρώπων που νόμιζαν ότι θα «έπιαναν την καλή» την ίδια στιγμή που μέσω του στοιχηματισμού ένοιωθαν «πιο ζωντανοί». Και αυτή η «ζωντάνια» (ή πιο σωστά το «ζεστό χρήμα» σ’ όλες του τις μορφές) είναι το καύσιμο της Οικονομικής Δραστηριότητας (Οικονομίας).
Οπότε… συμπληρώστε τα υπόλοιπα μόνοι σας.
15 Ιούλη 2017
παρατηρητής 1.
